Fans van Gewoon Ruben beten al even op een droog houtje. ’s Mans laatste wapenfeit, het tien tracks tellende ‘Buitengewoon – Een plaat vol contradicties’ dateerde alweer van 2014. Met 'Grillen' en 'Wazig' rochelden er in september 2016 nog enkele verse exploten over het houten biertentpodium van KSA Erpe en toen leek het over en uit voor de welbespraakte rattenkop straight outta Miejer. Ondertussen neut Spiritually Wally op StuBru over gebroken Dorito’s en dipsaus die aan zijn vingers plakt. Heet dat al misère, tegenwoordig? “Verlos ons van de aanstelleritis”, prevelde uw dienaar wanhopig zijn handen ten hemelen klauwend.
En zie! In de paasmaand haalde de Almachtige niet enkel zijn langharige zoon terug uit de dood. Hij bracht en passant Gewoon Ruben terug met het geheel onverwachtse 'Alsof' en het handvol tourdata onder de pezige arm! Verbolgen, vertoornd en verontwaardigd als vanouds. Redenen te over voor een diepgravend interview.
Ik bel aan op het met stylo bijgewerkte naamplakje van de derde verdieping van een niet nader genoemd appartementsblok in de Sint-Annawijk. Een groezelige gedaante doet open. Half openstaande afgewassen kamerjas, een rode Jordanbasketshort, Adidasbadslippers en een kapsel waar zelfs Eddie Vedder begin jaren 90 amper mee wegkwam. Een vlieg kleeft tegen zijn ongeschoren rechterwang. Hij lijkt het niet te merken.
Deze man heeft al even geen zonlicht gezien, zoveel is duidelijk. Immer gelovend in het goede van de mensheid, steek ik enthousiast van wal:
“Goeiemorgen! Gewoon Ruben, neem ik aan?”
“Voor wadist?”, klinkt het dreigend. “Toch geen koeken van de Chiro?”
“Een interview voor 'Biensoigné', het toonaangevend digitale jongerenplatform van Aalst.”
“Kennik nie. Weg, simmen.”
“Het duurt maar even! ’t Is voor de fans!”, probeer ik nog.
“Bakkes!”
Even later peutert jullie onversaagde Biensoigné-reporter zijn voortanden uit de borduur van de Volksverheffingsstraat. Gewoon Rubens lyrics blijken dichter bij de waarheid aan te leunen dan strikt bevorderlijk is voor de lichamelijke gezondheid. Hopelijk valt deze roemloze afgang onder arbeidsongevallen.
And Now for Something Completely Different… Hoe het echt ging:
Maanden radiostilte, en nu plots een dikke track én maar liefst drie optredens. Vanwaar die comeback?
Een comeback zou ik het niet noemen. Eigenlijk bleef ik onafgebroken met muziek bezig, ze. Met 'Buitengewoon' (live wordt Ruben geflankeerd door beatsman Thierry Van Ransbeeck en zijn impressionante broer Maxim Haegens op tweede stem, nvdr) hadden we in 2014 en 2015 redelijk wat optredens. En toen wou ik even alleen met schrijven bezig zijn.
Het optreden op de biertent was dus geen zwanenzang?
Nee, zeker niet. Maar de biertent is altijd iets speciaals geweest. Veel van mijn maten zijn van Erpe-Mere en de sfeer is er altijd neig bien. Dat wou ik dus echt nog doen.
Ik herinner me een editie met een kiek op het podium tijdens 'Alver Twaalf'.
(lacht) Awel, ja. Dát dus.
Focussen op schrijven wierp blijkbaar zijn vruchten af. Chase (dé referentie voor urban music in dit onder water gelopen landsgedeelte, nvdr) promoveerde 'Alsof' prompt tot haar “5 lokale hiphoptracks die je deze week gecheckt moet hebben”. Hoe voelt dat?
Dan zijde sowieso content, hé. Het is vandaag de dag niet simpel om opgepikt te worden. Er verschijnt echt veel online. Een post op social media is efkes later al weer vergeten. Met 'Alsof' wou ik dan ook nog eens iets totaal anders proberen. Ge weet vooraf nooit of je nieuw werk aanslaat.
’t Moet zijn van wel. Ik citeer even: “Laat je lekker desoriënteren door Gewoon Ruben. 'Alsof' is een kunstige, bevreemdende glitchhopschijf uit Aalst, die je best niet al trippend beluistert.”
Da’s niet alleen mijn verdienste, natuurlijk. Voor 'Alsof' werkte ik samen met Kwinten Callens van Alosta Souls. We spraken elkaar na een optreden in Amok en dat klikte wel. Ik luister veel naar Earl Sweatshirt en Ocean Wisdom. Die gasten gebruiken veel atypische en bevreemdende beats. Het leek me uitdagend om zo zelf eens buiten mijn comfortzone te treden. En toen kwam Kwinten met die beat op de proppen.
Wat komt er eerst? De tekst of de beat?
Daar zit geen vaste structuur in. ’t Is niet gelijk de kiek of het ei, ofzo. Thierry (Van Ransbeeck, nvdr), mijn vaste DJ, is bijvoorbeeld neig productief. Soms heb ik dan een tekst klaar liggen en past hij na wat schaafwerk al direct op het ritme. Soms luister ik tientallen keren naar een beat om pas achteraf op de eerste woorden te komen.
'Alsof' is niet je eerste samenwerking…
(kijkt alsof hij in ware Nostradamus-stijl het tweede deel van mijn vraag in een aangekoekt schoteltje melk zag opblobberen) 'Den Den'?
'Den Den'. Toch wel een ferme carnavalshit vorig jaar?
Dat nummer schreef ik samen met Gilles (Van Schuylenbergh, groothandelaar in spitante Oilsjterse oorwurmen, nvdr). Het sloeg precies ewa meer aan dan verwacht.
Dan verwacht? De drammende meute kon amper binnen in Marina’s café afgelopen carnaval.
(maakt relativerend wegwuifgebaar) ’t Is daar nu ook niet zo groot, hé makker.
Je bent van Mere, woont in Aalst. En toch rap je al bij al 'proper'. Nooit overwogen om helemaal voor het lokaal accent te gaan?
Eigenlijk niet. Ge wilt toch dat mensen uit andere streken ook uw teksten kunnen verstaan.
Is dat de ambitie? Aalst overstijgen?
Overstijgen is een groot woord. Ik wil eerst en vooral goede nummers maken. Maar elke rapper wilt toch ergens dat zijn teksten gehoor krijgen. Anders treed je niet op en blijfde gewoon op uw kamerken zitten. Eén van ons bienste optredens deden we in Dilbeek. Een donker kelderachtig jeugdhuis waar we bekan niemand kosten en de ganse zaal toch 'Alver Twaalf' meebrulde. Da’s leep, ja.
'Alver Twaalf', daar pikken de kiekens. Eén van je oudste nummers en nog steeds de publieksfavoriet, toch?
'Alver Twaalf' gaat over stevig uitgaan in’ t weekend, om efkes niet aan maandag te moeten denken. ‘k Peis dat iedereen hem daar wel wat kan in vinden.
Tegen wie zeg je het. Het is net als 'Den Den' een feestnummer. Doorgaans spreekt in je teksten nochtans bezwaarlijk een vrolijke Frans. Moet het per definitie altijd pessimistisch zijn?
Bwa. Er kan ook veel humor in hiphop zitten. Maar rap is voor mij sowieso een manier om mijn gevoelens te kanaliseren. Schrijven is een vorm van tijdverdrijf. Als ik efkes een sim moment heb op ’t werk bijvoorbeeld, typ ik wat zinnen in mijn gsm (een cheapass Nokia 108 waar je warempel nog op kan Snaken, nvdr). Tijdens een dood moment op café krabbel ik al eens op bierviltjes. Er is precies gewoon minder schaamte om u bloot te geven in een raptekst.
Rapmuziek als een dagboek op beats?
Fuck, ja. (grijnst schurkerig) Dat ga ik pikken.
Over pikken gesproken. Je haalde daarnet al Earl Sweatshirt aan. Waar haal je zoal je inspiratie?
Vroeger zat ik veel op hiphopfora. Daar zit je dicht bij de bron. Op de Facebookgroep Vlaams Hip Hop Talent beweegt er ook ’t een en 't ander. Ik luister platen ook van ’t begin tot ’t einde. Zelf als iets stront klinkt, moet ge het toch één kans geven, vind ik. En lezen. Ik ben zeker gene grote lezer, maar moet altijd geweldig lachen met Herman Brusselmans.
Fresku is ook heel straf. Die maakt pure muziek met een boodschap, zonder zagerig over te komen. Da’s niet evident.
Ah, Fresku. De volumineuze kreeft etende redder van de Nederlandse hiphop. Wat vond je van zijn twee passages op Betong?
Fresku op Betong 2013 moet zowat het beste live optreden zijn da’k ooit zag. (grijnst) Of me toch nog kan herinneren.
Om even de nostalgische kaart te trekken. Hoe begon het eigenlijk allemaal? Een vogeltje fluisterde me iets in over een eerste optreden als zevenjarige?
(Kijkt alsof hij elk moment alle vogeltjes uit het Aalsters luchtruim gaat poelieren) Schijnt zat ik op mijn zevende 'Zaterdag’' van K.I.A. (Krapoel In Axe, een, nog heel voorzichtig uitgedrukt, merkwaardige Aarschotse passage in de Vlaamse rapgeschiedenis, nvdr) op het Chiro-kampvuur te rappen.
Het hele hiphopconcept kost ik toen nog niet. Enkele jaren later stopte mijn Chiroleider Tijs (Van Imp, beatsmeister bij het in 2014 ter zielen vergane Geile Gleuf Maddefakkers, nvdr) mij nen Discman met o.a. Eminem in mijn handen. Niet veel later begon ik te schrijven. Eerst gedichten, dan rapbattlekes op internetfora. In’ t begin trok het op de ballen. Iedereen die ewa eerlijk is met hemzelf schaamt zich wel over zijn eerste liekes, zeker?
En maart 2013 was er dan dat eerste optreden in de High Chaparral in Mere. Tijs wou mij wel helpen als DJ. Zonder hem en mijn broer was ik allicht nooit op een podium gekropen.
Bands kunnen zich achter hun instrumenten verstoppen. Een manco als rapper?
Toch wel. Ge staat kwetsbaarder op een podium. Der kan zoveel mislopen. Dan ben ik content dat mijn broer naast mij staat. Maxim weet ook hoe hij het publiek meekrijgt.
Is raps schrijven iets dat je kan leren?
(doet alsof hij nadenkt) Dat denk ik wel. Niet da’k hier plots met moeilijke woorden wil goochelen, maar schrijven is een groeicurve. Als ge veel leest, luistert en oefent wordt ge sowieso beter.
Tot slot. In Aalst circuleren heel wat eigenaars van een “Welkom in de club van geen avance” T-shirt. Vanwaar die slogan? 
Da’s van toen het af was met mijn lief. Ik ging naar café Vredeplein en ne pee vroeg: “Hey, waar is uw lief?”. “Weg, ‘t ging nimeer” “Welkom in de club!", zei hij. "Welke club?" "De club van geen avance."
Een club waar we allemaal wel eens een lidkaart van hebben. Merci voor het interview.
Gij merci, hé zot.
Wil je er zelf nog iets aan toevoegen?
Ge moet mij nog 15 euro voor de naft vanop skireis, vrek. (Gewoon Ruben heeft zijn schaapjes duidelijk nog niet op het droge, nvdr) Ah, en dat de mensen nu zaterdag naar Mere moeten komen.
Bij dezen. Gewoon Ruben aan het werk zien? Dat kan!
De Freddy’s en Frieda’s van Chiro Mere strikten het welbespraakte lokaal erfgoed voor hun feestweekend. Aanstaande zaterdag 22 april maakt hij klokslag 20u15 het podium onveilig.
Vrijdag 5 mei support de lugubere woordkunstenaar het collectief Gangthelabel op Heftig in de Aalsterse Cirque Mystic.
Deo volente voert de Dwarsligger Gewoon Ruben op zondag 7 mei heelhuids naar het industriële Schotte voor een not soo lazy afternoon gig.
- Matthias Van de Velde -
