Tibo Van Schuylenbergh (27) is een jonge getalenteerde 3D artiest. In de expo 8 x Van Schuylenbergh maakt hij zijn debuut in de artistieke wereld. Biensoigné had een gesprek met de jonge Aalstenaar.
Waar? Belfort Aalst
Wanneer? 29 april tot 14 mei, maandag tot zondag, telkens van 14 tot 18 uur
Eerst en vooral proficiat met je debuut tentoonstelling! Je werken zijn heel enthousiast onthaald en we hebben zelfs de uitspraak “revelatie van de avond” horen vallen. Wat doet dat met een mens?
Ik had dit niet verwacht en ben dan ook aangenaam verrast. Ik wist niet goed aan welke reacties ik me kon verwachten. Het gaat over digitale kunst, niet iedereen weet wat dit juist inhoudt of hoe het gemaakt wordt. Als mensen dan horen dat het geen fotografie is, maar digitale creaties zijn, gestart van nul, dan zijn de reacties nog een pak positiever. Maar ik ben al heel tevreden dat het visueel aanslaat bij het publiek.
Voor de mensen die je werk nog niet kennen: kan je zelf kort vertellen waar je mee bezig bent?
Ik maak digitale 3D visualisaties. Alles wordt dus gecreëerd in een virtuele omgeving. Als je een object maakt in 3D, kan je errond roteren en er verschillende standpunten van vastleggen. Ze noemen dit ook wel CGI of Computer Generated Images. Als ik juist ben, moet ik nog eens opzoeken (lacht).
Hoe ben je erbij gekomen om 3D kunst te maken?
Ik ben voor de eerste keer met 3D in aanraking gekomen rond mijn 13de. Als kind wou ik graag architect worden, en het 3D aspect fascineerde me wel. Zo is 3D dan geleidelijk aan een hobby geworden. Vanaf mijn 15de ben ik me er meer in gaan verdiepen en ben ik wat eigen werken beginnen maken. Op mijn 18de heb ik dan een studierichting gevonden in Kortrijk die hierbij aansloot: ‘digital arts & entertainment’.
Wat is je beroep dan, naast het maken van 3D kunst?
Ik werk nu bijna drie jaar als 3D artiest bij een firma die indoor pretparken maakt. We zijn vooral bezig met pretparken in het buitenland, vooral buiten Europa: Midden-Oosten, China, Nigeria, Rusland… Samen met drie collega’s ben ik verantwoordelijk voor het visualiseren van de thematisatie van die pretparken. Gevarieerd en creatief werk dus.
Dus je hebt eigenlijk van je hobby je job kunnen maken?
Ja, het nadeel is dan natuurlijk dat een hobby ook werk wordt. Als ik er professioneel al zo veel mee bezig ben, is de goesting er niet altijd om ’s avonds opnieuw achter mijn computer te kruipen. Ik wil ook nog een sociaal leven (lacht). Door te beslissen om toch mee te doen met de expo, heb ik mezelf wat verplicht om opnieuw in gang te schieten. Ik heb nu ook meer kennis en technische vaardigheden dan pakweg 10 jaar terug. Daardoor kan ik maken wat ik echt wil. Dat was niet het geval acht of tien jaar geleden. Toen hield het mij tegen om met werken naar buiten te komen omdat ik er zelf misschien niet helemaal tevreden over was.
De familie Van Schuylenbergh heeft al heel wat bekend artistiek talent getoond in Aalst. Is dit iets wat jou ook heeft gestuurd om kunst te maken en zelf dingen te creëren?
Het heeft mij niet speciaal gestuurd maar ik ben er wel van kinds af aan mee opgegroeid. Het kon dus niet anders dan dat ik de potloden in mijn hand geduwd kreeg – figuurlijk dan. Het is dus een logisch gevolg dat ik ben beginnen tekenen. Als kind deed ik vooral observatie tekenen, zoals een bloempot met bloemetjes, mijn eigen hand… Dingen die voor mij stonden, wou ik zo realistisch en gedetailleerd mogelijk naschetsen. Dat zie je wel terugkeren in mijn werk: ik probeer het fotorealisme erin te krijgen, zowel in mijn job als in mijn artistiek werk.
Waar haal je jouw inspiratie? 
Dat is moeilijk te zeggen. Ik heb een zwak voor graphic design. Dat kan je wel terugvinden in mijn werk. Maar andere werken voelen dan net weer heel organisch aan. Dat is iets anders dan puur geometrische vormen: in 3D is het moeilijker om organische vormen te creëren die overtuigend overkomen dan puur perfecte geometrische vormen zoals blokken of cirkels.
Ik hou ook heel erg van het werk van Sam Dillemans en Michaël Borremans (afbeelding rechts). Borremans maakt bijvoorbeeld werken die iets surreëels hebben. Die sfeer spreekt mij wel aan. Zelf probeer ik een surreële omgeving te creëren die zo realistisch mogelijk wordt weergegeven. Dat zorgt soms voor een bevreemdend effect.
Er zit wel een duistere kant aan één van je werken. Maar andere van je werken zijn dan weer heel licht. Is dat een bewuste keuze?
Dat was niet vooraf gepland, maar de twee lichtere werken passen inderdaad wel goed bij elkaar. De werken vloeien soms voort uit een proces van trial & error. Met het gezicht had ik initieel bijvoorbeeld andere plannen. Terwijl ik eraan bezig was, kwam ik dan op nieuwe ideeën, of zag ik nieuwe dingen die ik beter vond. Op een bepaald moment moet je dan stop zeggen en beslissen ‘Dit gaat het worden’, dan werk je het verder af tot het volledig je goesting is. Ik heb het wel bewust zwart gehouden omdat ik dat persoonlijk het mooist vind. Maar als je dat werk dan roteert, verlies je op een bepaald moment de herkenbaarheid van het eerste werk en wordt het plots een nieuw werk, waar ik dan op verder werk.
Hebben je werken ook een naam?
Euh nee, eigenlijk niet (lacht). Behalve ‘Manifest’ (zie afbeelding bovenaan). Het meisje manifesteert haar gedachten in het fysische, iets wat je als artiest ook ergens doet. Het verwijst naar de unieke capaciteit van mensen om fantasie te gebruiken. De andere hebben meer werknamen, zodat ik zelf weet met wat ik bezig ben.
Wat mogen we in de toekomst nog verwachten?
Ik zou nu eerst en vooral werk willen maken van een website, maar dat is dan eerder voor professionele doeleinden. Tijdens mijn brainstormsessies heb ik ook veel bedacht dat ik nog niet uitgevoerd heb. De mogelijkheid bestaat dus wel dat ik ooit nog opnieuw ga exposeren, maar dat zal niet voor direct zijn.
Bedankt voor je tijd en veel succes op de tentoonstelling!
Merci!
- Charlotte Goemaere -
