Intergalactic Lovers keert terug naar de aardbol met het aangename Between The Lines. Dat het zingende hemellichaam Lara Chedraoui en haar drie muzikale bijplaneten onze Aalsterse trots zijn, wisten de meesten onder jullie wel al. Maar ook de surrealistische videoclip van hun nieuwste pareltje ademt een vleugje Aalst. Want tiens: die filmcrew liepen we precies al eens tegen ’t lijf in de plaatselijke horeca.
Biensoigné nestelde zich op een warme meiavond op het terras van café Vredeplein. Daar peuterden we een preview en interview uit Jeff Bronder en zijn trawanten.
Wie is wie? 
Jeff Bronder: Regisseur, spraakwaterval.
Pieter “vindt de clip wel leuk” Phlips: Location manager, props, geboren vrouwencharmeur.
Jana De Bie: Kostumering, handycam, lief zijn voor figuranten, props, kippengaaskunst.
Simon Sergeant: Location scout onder auspiciën van Jeff, assistent (lees: manusje van alles, sleurt vooral slappe koffie en sigaretten aan).
Vertel, vanwaar het idee?
Jeff: Ik had wel wat ideeën, maar nooit iets dat écht de moeite leek. Je stelt je altijd de vraag: “Zit hier iemand op te wachten?” Als het antwoord “neen” is, dan stopt het. Belangrijk is ook dat wanneer je de clip bekijkt, je hem nog een keer wil herbekijken.
Na carnaval zat ik wat vast, tot ik nog eens in Lessines kwam. Die streek heeft iets filmisch, alles lijkt er wel decor. De buurt lijkt verlaten en versleten, alsof ze op een bepaald moment gewoon stopten om nog dingen te maken. Ook de mensen daar lijken eigenlijk nogal ambitieloos, alsof ze zich neergelegd hebben bij de situatie… Dat alles zorgt ervoor dat er in het dorp een echte fictiesfeer hangt.
Ik werkte niet eerst een idee uit, maar liet me gewoon volledig inspireren door de locatie. Oorspronkelijk zouden we enkel in de steengroeve filmen, maar Lessines is zo filmwaardig dat we het uitgebreid hebben. Bovendien waren de locaties zo straf dat ze zelfs zonder kunstlicht tot hun recht komen. En we hadden natuurlijk ook geen riant budget en dus geen geld voor decor.
Lessines is ook het geboortedorp van René Magritte. Zo ontstond het idee: “Wat gebeurt er als je het surrealisme van Magritte toepast op de omgeving? En kennen de mensen hier Magritte eigenlijk wel?” Jana en ik kochten een boek van Magritte (Jana knikt instemmend) en daarop baseerde ik me. Ik denk dat er in totaal wel een twintigtal schilderijen van Magritte in de clip opduiken.
Had Intergalactic Lovers enige inspraak in de clip? 
Niet echt. Al moeten zij wel mee zijn in het verhaal uiteraard. Op het einde zit wel een verwijzing naar de platenhoes van het nieuwe album, met die gekleurde doeken boven de weg. Ik toets mijn ideeën wel af met andere mensen. Deze keer was dat tijdens een spelletje vogelpik en dan vraag ik wel naar second opinions.
Pieter, wat was jouw rol? Hoe raakte jij hierin verzeild?
Pieter: Wel, euh, ik kijk wel graag naar films. (iedereen lacht, Pieter gaat vrolijk verder) Ik wou ook altijd al eens een doodskist maken. Én! Ik had nog wat multiplex in de kelder staan! Ik denk dat Jeff me daarom vroeg.
Wat spookt een location manager dan precies uit?
Pieter: Jeff was natuurlijk al op pad geweest in Lessines. Hij wist wel ongeveer welke locaties hij wou gebruiken (zichzelf fier op de borst kloppend). Aan mij dus de taak om toestemming te vragen bij alle eigenaars om te filmen tijdens onze vierdaagse. Het waren heel veel locaties, dus veel geregel. Ik moest mijn beste charmes bovenhalen.
Zoals?
Pieter: We wilden bijvoorbeeld filmen in het bos van de Markies (even ontstaat er escalerende discussie over welke positie een Markies ook weer heeft in de rangschikking der adelen − na tien minuten gaat Pieter verder, nvdr).
Het moest dát bos zijn. Omwille van de bloemen, de stal en de bomen die in een speciale positie staan. Dus belde ik aan aan het kasteel − mét slotgracht! − en ging ik op de koffie bij de Markiezin. Ik had al snel door dat een knopje extra openzetten geen kwaad kon… Et voilà, wij zijn nu vrienden voor het leven!
Kreeg je zo gemakkelijk toestemming van iedereen om daar te filmen?
Jana: Pieter had genoeg charmes om iedereen, op één na, te overtuigen. Toevallig zaten er ook veel vrouwen tussen!
Pieter: Het ging niet allemaal zonder problemen. We hadden bijvoorbeeld een misverstand à la FC De Kampioenen met Sonja van de plaatselijke frituur. Waarschijnlijk liep er iets mis met de communicatie in het Frans waardoor Sonja ons bezoek een week vroeger ingepland had. Ze had haar frituur twee keer gekuist en vol gezet met beeldjes en foto’s van haar familie en Magritte. Toen we daar uiteraard niet opdaagden, belde ze me kwaad op.
Het was dan ook nog eens toevallig 1 april, dus dacht ze dat het allemaal een grap was. Ik ben dan meteen naar daar gereden en om nog snel een extra knopje open te zetten.
Jana, jij deed een hoop voor de clip. Maar het spectaculairste lijkt me toch het vissenpak?
Jana: Daar stak inderdaad massa’s werk in. Ik leefde twee weken lang in een kelder om non-stop aan die vis te werken. Eerst maakten we de mal in kippengaas, met daar nadien dan papier-maché en gips op. De eerste twee keer brak die, omdat de gips totaal nog niet droog bleek. En zo konden we helemaal opnieuw beginnen. Over die mal trokken we dan latex, afgewerkt met bodypaint. In totaal werkte ik er, samen met Yann (zus van Jeff, nvdr), zo’n drie maanden aan.
Op de dag van het filmen hebben we er ook nog wel mee afgezien. De vis had een omtrek van 130 cm − wat voor mijzelf te groot was. We moesten dus nog op zoek naar, euh… iemand dikker. Anders moest Pieter in het pak kruipen. Het meisje dat we vonden was dan eigenlijk weer iets te dik, waardoor we aan die vis moesten trekken en sleuren om hem aan te krijgen.
Echt straf dat ze dat wou doen trouwens! Want dat was heel claustrofobisch, met maar een klein luikje om door te ademen. Ze kon ook niets zien, dus moest ze volledig op ons vertrouwen. Dat liep wel een paar keer fout ook.
Waar vond je dat gewillig slachtoffer dan?
Pieter: Ah! Awel! Dat is de dochter van de vrouw die bij Stedenbouw werkt in Lessines (er volgt een heel exposé over hoe ze die leren kennen hebben, nvdr). Zij wou supergraag figureren. Ze zit trouwens ook onder een van de doeken.
Jana: Pieter kan over heel het dorp wel iets vertellen, denk ik!
Pieter: Ja, Renée van de caravanplaats had iets met…
Dat volstaat wel, Pieter. Simon, wat was jouw rol precies?
Simon: (peinzend) Vooral sfeermaker, denk ik. En catering.
Jeff: Simon zegt nooit “nee”. Gooi twintig frang naar zijn voeten en hij doet het!
Simon: Klopt. Ik zorgde bijvoorbeeld vier dagen voor koffie. Achteraf bleek dan wel dat mijn Frans niet zo goed was en dat iedereen heel die tijd déca dronk. Ik speelde ook de batterij van de cameraman kwijt. Die bleek al de tijd gewoon in mijn rugzak te zitten. Én ik betrapte ook een koppeltje in de stal. (trots) Ook mocht ik de zes duiven loslaten. Vuil, die hingen vol kak.
Euh. Interessant. Er zitten heel wat special effects in de clip. Sommige vallen natuurlijk wel op (een zwevende rots en pak friet mayonaise zie je niet elke dag). Bij andere moest ik zelf toch al twee keer kijken voor ik het zag.
Jeff: De ene al wat subtieler dan de andere, inderdaad. We hadden bij ons eerste bezoek al wat beelden gemaakt. Onder andere ook van die oude garage waar de letters “Inspection Automobile” boven stonden. Toen we daar opnieuw wilden filmen met de hele crew, bleken die letters gestolen. We hebben er in de plaats dan maar “Between The Lines”, de titel van het nummer op gezet.
De minst opvallende is waarschijnlijk bij de doodskistscène. Raf (De Mey, bassist, nvdr) zit in de kist, maar is tegelijkertijd ook degene die de kist dichtdoet (had ik nog niet gezien tot ze het mij vertelden, dacht eerlijk gezegd dat die kerel gewoon een tweelingbroer had, nvdr). Het personage wil niet op een klassieke manier de dood in gaan en bouwt dus gewoon zijn eigen kist. Die scène is twee keer gefilmd en daarna over elkaar geplakt.
Jeff, voor jou ligt de klemtoon waarschijnlijk meer op de beelden dan op de muziek. Is het voor jou dan eerder een videoclip of toch meer een film met Intergalactic Lovers als soundtrack?
Jeff: Het beeld moet het nummer versterken. Ik vind het altijd nutteloos om een gezocht idee te gaan verfilmen − gewoon “filmen om te filmen”. Ik hoop dat de mensen verwonderd zijn en meer willen zien. Niet enkel van de clip, maar ook van Magritte. Ik wou daarom ook een zo groot mogelijke variatie, geen variaties op hetzelfde thema. En dus ook geen spelende muzikanten.
De clip werd gemaakt met een heleboel Aalstenaars en vooral vrienden van jou, Jeff. Vind je het niet moeilijk om met vrienden samen te werken? En wat vinden jullie van Jeff als regisseur?
Jeff: Dat gaat eigenlijk heel vlot. De sfeer zit direct goed, terwijl je op andere sets wel wat tijd nodig hebt om elkaar te leren kennen. Bij korte projecten komt dat er meestal zelfs niet van. Ook weet je dat je heel de crew mee hebt in het verhaal: iedereen is gemotiveerd en toont zijn goodwill. Het is vrij uitzonderlijk dat er voor een videoclip zoveel draaidagen (vier, nvdr) zijn. We hadden veel locaties, dus ook veel verplaatsingen. (mild) Dat vraagt wel wat van de crew.
Pieter: (ziet eindelijk zijn kans wanneer Jeff even naar de wc is) Jeff is een hel als regisseur! Autoritair, zeer autoritair! Genadeloos, echt zoals in de films. (hoort in de verte reeds Jeffs dreigende voetstappen en vermant zich) …de Robin Pront van de videoclips! (regisseur van D’Ardennen, nvdr). (De rest lacht, maar durft duidelijk niet te antwoorden op de vraag.)
Ben je zelf tevreden over de clip? Wat zijn jullie favoriete scènes?
Jeff: Ik ben tevreden, maar ik zie natuurlijk vooral de fouten en wat er beter kon. De kostumering bijvoorbeeld, had ik achteraf misschien wel anders aangepakt. Maar daar mag je niet bij blijven hangen. Te weinig mensen maken echt nog iets. (Spontaan begint de rest “duuuus, zullen we er samen iets van moeten maken, de wereld is een mooi maar bewerkelijk ding…” te zingen).
Simon: Mijn favoriete scène is die in de garage!
Jana: De doodskist en de scène met het jongetje. Die jongen kon trouwens ook echt supergoed schieten, veel beter dan Jeff. (lacht)
Pieter: Ik moet de doodskist zeggen, zeker? Nee, doe mij maar de steengroeve. Dat gaf veel voldoening! (“Cliché!”, reageert de rest)
