We schrijven zaterdag 9 september in het jaar des Heren 2017. Vandaag trakteren de mannen van Blender Aalst op hun alweer vierde editie van Blender UnderCover. Vermoedelijk deden die mannen van de Polo Polo Foif gisterennacht iets in ons drankje, want we hebben al betere ochtenden gekend. Misschien toch maar even een berichtje sturen naar de Biensoigné-hoofdredactrice dat ze maar nen andere zot zoekt voor haar sfeerverslag.
Doch de plicht roept. Immer geradbraakt vooruit richting de Pupillen. Het is niet geheel duidelijk of we nu een paraplu, of onze cheapass namaak Ray-Ban moeten meepakken. De zon speelt een vuil spelletje blufpoker. Ze kan maar beter snel een beslissing nemen, of ze krijgt wat droge bokken op haar wezen.
“Wie dacht je daarvoor mee te pakken, patj?!”, klinkt het 149,6 miljoen km hoger dreigend. Nou. Toevallig ben ik vandaag op stap met de lokale rapper Gewoon Ruben. Wie zich ons interview met die nare man herinnert, weet donders goed dat dit heerschap er niet mee lacht.
Natuurlijk moet mijn innerlijke procrastinator eerst nog wat flappen uit de muur trekken, boterhammetjes met kaas in zijn kas slaan en een helse zoektocht naar zijn verloren gewaande Metallica T-shirt ondernemen.
Niet geheel onverwacht mist uw verslaggever bijgevolg opener Barvo. Die mannen gingen op Blender Rockbattle nog naar huis met de jury- en publiekprijs – dus we gaan er gemakshalve vanuit dat het goed was. Knap gedaan, Barvo!
Terwijl ik vijftig drankbonnen insla (die ik later uiteraard onbeschaamd zal terugvorderen uit de kas van Biensoigné), rammen The Dirty Harries alvast wat punkrockanthems uit hun Les Pauls. Ondertussen regent het alweer oude wijven, maar dat houdt enkele dappere punkers niet weg van de nadarhekken.
Punkers. Geen tropische cycloon is hen te veel. Wanneer Kim Jong-un met zijn vadsig lijf op de wereld springt, zullen tenminste de punkers het nog kunnen navertellen. Waar zitten die punkers trouwens tijdens de rest van het jaar? Je vraagt het je toch af, want in het straatbeeld zie je ze nog maar zelden. Zonde, wat ondanks hun schrikwekkend voorkomen, deponeren ze hun lege bekertjes netjes in de voorziene vuilbakken en klappen ze beleefd voor toegiften als “True Believers” en “Gotta go”.
Het kwintet Houston’s Problem mag als derde band aandraven. Inmiddels is T. Van Liedekerke, de CEO van T-WAX gearriveerd. Hij is één van de gulle sponsors die dit alles mogelijk maakt. “Miljaar, tees is niet slecht”, vertrouwt hij jullie verslaggever toe. En gelijk heeft deze sympathieke tycoon. Frontman Dries De Vleminck is eigenaar van een strot waarvoor ze je in Palm Desert terstond het schild ophijsen.
Omstreeks de avondspits bestijgen de Walen van Mobïlhead het podium. Lemmy Kilmister nipte daarboven eens goedkeurend van zijn Jack & Coke, want je moet die Walen niet vertellen hoe ze Motörhead moeten coveren.
De vijftig, later nog onbeschaamd uit de kas van de Jeugddienst terug te vorderen drankbonnen missen ondertussen hun effect niet. Tijd om een hapje te eten. Een mens kan niet alleen op glazen boterhammen leven. Intuïtief voelen we aan dat er op het nabijgelegen Werfplein wel wat te bikken valt.
Welaan, er staat zelfs een hele santenboetiek aan eetkramen. Moest ik niet beter weten, zou ik zelfs zweren dat er een food truck festival gaande is. Door het wispelturige weder is de opkomst een beetje schraal. Dat bespaart meteen een aanschuifsessie. “Ieder nadeel heb zijn voordeel”, wist het orakel van Betondorp al.
“Hoe gaan de zaken, broer?”, vraag ik licht aangeschoten aan de patattenbakker van dienst. “Ik ben je broer niet”, zie ik de man denken, terwijl hij me desalniettemin breed glimlachend een portie eetbaar goud opschept - die ik uiteraard later nog onbeschaamd zal terugvorderen uit de kas van Biensoigné.
Voldaan snel ik met mijn compagnons de route terug naar de Pupillen. Daar stelt de Experienced?!? –crew alvast de pyrotechnics, opblaasbare Beëlzebub en kanonnen op. Ze blijken warempel een nieuwe ritmegitarist te hebben, met twee X-chromosomen dan nog wel. Naar verluidt ruilde hun vorige snarenplukker het ruige rockbestaan in voor een zabuton in Nepal. Toe maar. Dat die bassist overigens nog geen eigen late-night talk show heeft, daar kan je toch met je hoofd niet bij.
Naarmate de avond valt, stroomt het volk goed toe. Geen second te vroeg, want Magnetica gaat elk moment de Metallica back catalogue uit hun kraam slaan. Bij de grijze geitensik van James Hetfield, wat een tribute!
En dan is het zover. De heiland, de Urbanus van de Belgische metalscene, de zelfverklaarde buitenechtelijke zoon van Lars Ulrich en Lita Ford, Fleddy modderfokkin' Melculy, klautert rechtstreeks uit de brandende hellepoel met zijn four horsemen de mainstage op.
Het is alweer zijn derde (!) optreden in twaalf uur tijd vandaag, maar daar merkt niemand een reet van. Onverwoestbaar beuken de bont getatoeëerde volksheld en zijn makkers de Pupillen plat. Instant classics als “Brood”, “Geen vlees, wel vis”, “Apu van de night shop”, “Pinker” en - vaneigens - “T-shirt van Metallica” herscheppen de Pupillensite tot een kolkend pandemonium. Het collectief rond Jeroen Camerlynck smijt er zelfs nog een beukende, bij Sepultura geleende, “Refuse/Resist” tegenaan.
Noodgedwongen moet ik afsluiter Beastie Boys Undercover skippen. De limousine naar een volgende afspraak toetert al ongeduldig vanop de Graanmarkt. “Rustig aan, Benito! En stuur die rekening maar naar het Administratief Centrum, want ik zit wat om cash verlegen.” Met gierende banden scheur ik de binnenstad uit. Altijd onderweg, naar festiviteiten waarvoor de Jeugddienst grof geld te veil heeft in ruil voor een sfeerverslag.
Volgend jaar gun ik de noeste Blender-crew overigens dertig graden Celsius en tweeduizend bezoekers. Ze verdienen het.
